De mooie oude rijke stad...

Jos Vandeloo overleed vandaag, 5-10-2015. Schrijver van een rijke generatie. Kinderen van de oorlog, jeugd van de gouden jaren. Jos kwam uit Limburg, steenkoolmijnen, ouders in een fietswinkel. Hij was chemicus en zag het licht in de kunstacademie. Hij schreef een resem van boeken waarvan twee in de bib in Via Via te vinden staan.

'Aan het eind van de straat is het centraal station, omhoogtorenend boven de kleinere huizen en gebouwen rondom. Daarachter uitgespreid weet hij het Koningin Astridplein met van in de ochtend al de drukte van dagjestoeristen, buitenmensen en schoolkinderen voor de ingang van de zoo. En voor het station is er de De Keyserlei, als een vooruitgestoken pols wijzend naar het hart van de mooie, oude stad. De mooie, oude, rijke stad Antwerpen”.(citaat uit De Muggen)

lees meer

Filmen over boeken

In het kader van het Nederlands filmfestival in BA geven ze in het museo del libro (las heras) drie films op13-14 en 15 juli om 17 u.

Koken als een koning

Palcsik veredelt uw keuken.

Palcsik is een Hongaarse meesterkok, die aan hoven van Wilheml II, Ferdinand van Bulgarije en Mohammed V van Turkije, in kastelen als Nijenrode, en in exclusieve restaurants verrukkelijke gerechten heeft bereid. Palcsik is echter niet alleen een culinair kunstenaar, doch tevens een charmante levensgenieter, die ervaren heeft, dat eten een vorm van voor ieder bereikbaar geluk kan zijn. Het is dan ook zijn bedoeling om met dit boek de Nederlandse huisvrouwen (nvdr: boek van 1955, wat niet echt een excuus is maar wel verzachtend) te laten weten hoe zij met weinig moeite en enige fantasie hun werkplaats keuken weer tot een paradijs kunnen maken, een paradijs waar niet in de eerste plaats aan vitaminen en slanke lijn wordt gedacht, maar waar smaak, genot en aantrekkelijkheid de boventoon voeren.
Dit is geen gewoon kookboek, maar een leesboek waarin de schrijver naast een verzameling praktische wenken en speelse overpeinzingen, zowel voor de eenvoudige als voor de luxueuze  keuken uitgelezen en dikwijls gloednieuwe recepten geeft, die bestemd zijn voor iedere beurs.
Palcsik's meditaties over het bereiden van Wiener Schintsels zijn mystiek van de zure smaak, zijn geestig verhaal over de in onze spijzen en in ons leven zo onontbeerlijke kruiden, maken deze open brief aan de huisvrouw tot een fijnzinnig en met humor gekruid geschrift dat voor vele vrouwen een dagelijks weerkerende vreugde zal betekenen. Zij zullen dankbaar bij Palcsik te gast gaan en met hen allen, die via zijn aanwijzingen meer genieten van spijs en drank dan tot nu toe het geval was.'
Tot daar de inleiding van dit boek, geschreven door Meulenhoff Amsterdam in 1955.

Nieuwe lading boeken

Via via en dank aan Tim, is de BIB weer een vracht boeken rijker. Geen grote hoop, wel grote klasse.

We beginnen met :

• Lulu Wang en Het tedere kind

Een boek over misbruik, communisme, China, bindingsangst
  
De schrijfstijl is inherent aan het verhaal: grof, warm en humoristisch.

• Karin Slaughter: Versplinterd

Dit boek is eigenlijk een deel van het andere werk van Slaughter. Zij herneemt een paar karakters uit vorig geschreven boeken. Toch is het verhaal niet echt een vervolgverhaal. Het is een politieroman over gijzeling, moord en gezinsgeweld. Een trieste potpourrie met een atypische wending.

Karin Slaughter is geboren in een klein stadje in Georgia. Ze is bekend door haar thrillers uit de Grant County-reeks, die ook wel de Sara Linton-reeks genoemd wordt. Sara Linton is kinderarts en raakt in de boeken verwikkeld in moordzaken. Naast de Grant County-reeks, heeft Karin Slaughter "Vervloekt geluk" samengesteld. In dit boek schrijven Amerikaanse, Engelse en Nederlandse auteurs een hoofdstuk aan de hand van een bedel van een bedelarmband, die als rode draad door het boek loopt. "Triptiek" en "Versplinterd" zijn thrillers die niet in de Grant County-reeks thuishoren, maar personages uit deze reeks komen wel voor in de boeken, deze reeks is bekend als de Atlanta-reeks of Will Trent-reeks of Sara Linton- reeks.
De filmrechten van de Will Trent-thrillers zijn verkocht aan de Zweedse filmmaatschappij Yellow Bird. Karin Slaughter blijft verbonden aan de filmserie als executive producer en zij zal zelf het script schrijven. Triptiek zal het eerste boek zijn dat wordt verfilmd. (Yellow Bird is het productiehuis van Wallander, serie nu te zien op Netflix.)

• Stan Lauryssens Doder dan dood

Het begon zacht te sneeuwen. De scherpschutter keek over de loop van zijn geweer naar zijn slachtoffers aan de overzijde van de straat. Een gele tweedekker cirkelde boven het sprookjeskasteel van de Nationale Bank. In de kluis lag zoveel geld, dat het pijn deed aan de ogen. Geld stinkt, zeggen de mensen. Geld is het slijk der aarde. Tweemaal flauwekul. Alle klokken bimbambeierden tegelijk en een vuurpijl met een staart van fonkelende sterren verlichtte de nachtelijke hemel. Bam-bam-bam. De kogels zinderden door de koude winterlucht en feestvierders strompelden door de sneeuw, druipend van het bloed, met hun darmen als spaghetti tussen hun vingers. Golfjes kletsten tegen het staketsel en in de bocht van de Schelde spoelde een lijk aan. Middernacht. De doodsklok luidde over de stad. Het was misdadig mooi.

Recensie(s)

Een ex-bajesklant verzamelt enkele vrienden van even twijfelachtig allooi rond zich om de Antwerpse Nationale Bank te overvallen. De politie heeft slechts vage informatie zodat de bankier hen niet gelooft. De intrige sleept zich naar de ultieme vraag: wordt de bank overvallen of niet? De Antwerpse auteur Lauryssens is al aan zijn vijfde thriller in drie jaar en houdt zijn verhalen strikt binnen zijn stad waarin hij het bonte samenraapsel van politieagenten (m/v) flierefluitend de misdaad tegemoet ziet gaan. Dit is het eerste deel van een serie rond de Antwerpse moordbrigade. Ook nu weer is de verhaallijn zwak en voorspelbaar en moet het boek het hebben van de flauwe, soms racistische en meestal seksistische moppen die de agenten spuien. In deze woordenbrij van dialogen verstopt zich toch een auteur die meeslepend kan schrijven. Die-hard fans zullen verheugd zijn met dit nieuwe boek, maar veel nieuwe lezers zal hij er waarschijnlijk wel niet mee winnen. Normale druk.

C. Vandenbroucke 

• Paulo Coelho elf minuten

Er is iets goed fout met het mondiale seksleven. Dat vindt de beeldschone Braziliaanse Maria, hoofdpersoon van Coelho’s nieuwste roman Elf minuten. Maria had veilig kunnen trouwen, maar verkiest in te gaan op het aanbod van een Zwitserse nachtclubeigenaar. Voor veel geld gaat ze met hem mee naar Genève, waar ze eerst werkt als exotische danseres, later als prostituee. Tegen de verwachting in stelt de Braziliaan Coelho, bekend van wereldwijde beststellers als De alchemist, niet het onderhuids aanwezige onderwerp van de vrouwenhandel ter discussie. Zijn enige doel lijkt te zijn de lezer op te voeden op het gebied van seks. Zijn hoofdpersonen doen het ons zeer gedetailleerd voor: het gaat niet om het juiste standje, nee, lichaam en ziel moeten één worden, want alleen dan kan de seks, in Coelho’s bewoordingen, ‘heilig’ worden. Om er zeker van te zijn dat we zijn spirituele boodschap vatten, voegt hij een opdracht, een symbolische bijbeltekst en een nawoord toe. Alsof het verhaal zo al niet duidelijk genoeg is. Precies dat alom aanwezige spirituele moralisme maakt Coelho’s werk slecht verteerbaar. Maar het is wellicht ook de verklaring voor zijn verkoopsuccessen.

• Kristien Hemmerechts Margot en de engelen

Al eens iets gelezen van de vrouwelijke Hugo Claus? Kristien is het enfant terrible uit mijn boekenkast. Haat en liefde spelen me parten bij het lezen van haar werk. In dit boek spint ze deze relatie nog eens dieper in de wonde tussen ons. Ze betrekt je in Margot en de Engelen dan weer als ouder, dan weer als kind van... Een meesterlijk werk met een duidelijke boodschap, een beetje uit de jaren 80 en toch blijft het actueel.
Wat doe je met ouderlijke raad eens kinderen stoppen met luisteren? Raad zegt meer over wie het geeft, dan wie het krijgt. De roman van Kristien begint een paar weken na de 'verdwijning' van hun dochter van 17. Dave en Sofie, vader en moeder, geven elk hun relaas, hun inhoud aan deze tijd. Als laatste komt de dochter aan het woord. De schrijfster speelt met de verschillende personages en verplaatst de lezer van de ene in de andere. Meesterlijk. Hard en scherp.

Literatuur in Argentinie

Las reediciones de las obras de Bioy Casares y de Cortázar, por el centenario de sus nacimientos, despiertan el interrogante sobre sus eventuales herederos; los especialistas equiparan a Borges con Shakespeare y lo consideran irrepetible

Por Martín De Ambrosio  | Para LA NACION

12149

  

 

En 2014 se cumplieron los centenarios de Adolfo Bioy Casares y Julio Cortázar, con reediciones e innumerables homenajes. En dos años llegarán los treinta de la muerte de Jorge Luis Borges y seguramente ocurrirá algo similar. ¿Por qué tanta repercusión, tanta gloria y loor a las figuras centrales de la literatura argentina del siglo XX? ¿Será acaso que no hay más grandes escritores argentinos que los reemplacen? ¿Dónde están los nuevos genios? ¿O no hay?

Sin escarbar demasiado, es posible encontrar buenos y muy buenos escritores, reconocidos, premiados e incluso hasta leídos. Pero grandes, grandes, de la talla de los ganadores del Cervantes (el más importante premio de la lengua, obtenido por Borges y Bioy, además de Ernesto Sabato y Juan Gelman), parecen no vislumbrarse. El cierre de otra exitosa edición del festival literario internacional Filba, que logró instalarse como referencia en sólo seis años, es un buen momento para hacer estas preguntas.

"Y sí, nos hemos quedado sin genios literarios. Hay algunos vivos, como Griselda Gambaro o Abelardo Castillo, pero ninguno tuvo la trascendencia internacional de Borges, Cortázar o Bioy. Y es cierto que no se ven nombres que los puedan reemplazar. Hay una especie de crisis de lo que un autor consagrado significa", remarca Sergio Olguín, autor de las novelas policiales La fragilidad de los cuerpos y Las extranjeras.

Quizás esta ausencia tenga que ver con los vaivenes de la literatura, que va por su propio camino, no del todo dependiente de las vicisitudes sociales, ni tampoco en el fondo ajena a ellas (es decir, con una interdependencia difícil de discernir).

Lo curioso, lo interesante, lo terrible, es que al menos todas las figuras y personas del ámbito literario consultadas para esta nota se decantaron de manera tácita por la relativa autonomía de la literatura, aun sin nombrarla como tal. En cierto sentido, para orgullo de esta actividad del espíritu (pero también del cuerpo), que no accede a pequeñeces de la mal llamada coyuntura.

Era posible disputar los términos de las preguntas, que alguno se quejara de Borges o que dijera que la entronización es una jugarreta del mercado editorial, un canon universitario artificial o algo semejante. Pero no. Todos estuvieron de acuerdo, lo que ya suena raro: el autor de Ficciones es una cima inalcanzable, no sólo para la literatura argentina, sino para el mundo.

"Es como Shakespeare para los ingleses, que tuvieron que esperar tres siglos para que aparecieran Oscar Wilde o Stephenson. Hay autores que son como Atila cuando pasan. Nunca más vamos a tener un Borges", se lamenta Daniel Molina, crítico cultural y conductor de Buena vida (ciclo del Canal de la Ciudad).

Molina agrega que la Argentina tuvo enormes escritores, como Domingo F. Sarmiento, José Hernández y Lucio V. Mansilla, cuando el país era un páramo, y que después aparecieron grandes como Osvaldo Lamborghini, Manuel Puig, César Aira y María Moreno (que está, según Molina, al nivel de Bioy y Cortázar), "pero Borges no es humano, Borges es mejor que todos".

Sin embargo, para Ignacio Iraola, director editorial del Grupo Planeta, la repercusión de estos aniversarios le pareció algo desmesurada, aunque coincide en que nunca habrá un recambio a la altura de esos nombres. "Es como buscar referencias en la música después de Los Beatles y los Rolling, no las vas a encontrar."

El escritor y periodista cultural Guillermo Piro aporta otra mirada: "Los movimientos en la literatura se dan así, no como carrera con postas. Hay momentos en que se hunde todo, donde hay mesetas, y se llega a picos. Efectivamente, Bioy, Cortázar y Borges, junto con Manuel Mujica Lainez, para mí el más grande novelista argentino de todos los tiempos, están muy arriba. Por eso al leer a los autores actuales parece que estuviéramos en el abismo, pero no vamos a quedarnos siempre ahí. Alguna cabeza aparecerá, pero por ahora no".

La situación, no obstante, no es razón para rasgarse las vestiduras, según Piro. "Es natural, funciona así. ¿En qué otro momento Italia tuvo tres contemporáneos como Petrarca, Bocaccio y Dante? No se dio nunca más, fue una excepción absoluta. No se puede pretender tener siempre gente así, de esa magnitud."

¿Hipótesis? ¿Apuntes para una "decadencia"? Dice Sergio Olguín: "La generación que ahora está en su apogeo eran jóvenes en los años 70 y 80 y quizá la dictadura cortó lazos generacionales, de talento. Siempre se pensó que tras la dictadura iban a aparecer libros geniales y no hubo gente que rompiera con todo. Hubo, pero carecían de público. Hoy cuentan con presencia en librerías y estudios críticos, pero no levantaron internacionalmente. Alguien de la edad y la exposición de Roberto Bolaño, por ejemplo".

Tampoco hubo unanimidad sobre los candidatos a ocupar ese lugar, ubicados hoy en esa inefable categoría de "escritor joven". Para Iraola, hay una interesante camada en la que coloca a Samanta Schweblin, Mariana Enríquez y Natalia Moret. Y rescata el lugar de los ya consolidados Guillermo Saccomanno, Alan Pauls y César Aira.

Durante la conferencia inaugural de, Laura Cukierman (productora de tv) aportó su mirada: "Hay una generación, con nombres como Julián López, Selva Almada o Leonardo Oyola, que significan un recambio y tienen una manera novedosa de contar", dijo. Por último, Molina citó a Romina Paula ("me puse a llorar con uno de sus libros", dijo) y a Iosi Havilio.

Lo bueno es que a todos ellos se los puede disfrutar sin reclamarles una genialidad por línea.

PROMESA DE BUENOS FRUTOS

Nacieron en los 70 y ya despiertan interés en el mundo

Iosi Havilio

(Buenos Aires, 1974): su primera novela, Opendoor, fue muy bien recibida y traducida al inglés y al italiano.

Samanta Schweblin

(Buenos Aires, 1978): eligió la vía cuentística con éxito; acaba de publicar su primera novela, Distancia de rescate. Granta la eligió en 2010 como una de las mejores escritoras sub 35 en español.

Romina Paula

(Buenos Aires, 1979): novelista, dramaturga y actriz. Su primera novela fue ¿Vos me querés a mí?

Hernán Ronsino

(Chivilcoy, 1975): escribió tres novelas, que fueron traducidas al alemán, al francés y al italiano. Su obra más elogiada es Glaxo.

Hoe jammer...

Boekhandel De Slegte vertrekt uit Brugge en is bij de eindschoonmaak wel erg drastisch tewerk gegaan. Duizenden boeken gingen zomaar de container in. ‘Wat een zonde. Wij waren die boeken zelfs gratis komen ophalen’, klinkt het protest.
lees meer

Wierook en tranen voor Ward

Ward Ruyslinck is vandaag overleden na een lang gevecht met Alzheimer. Hij was een schrijver die vooral door studenten werd gelezen, vooral omdat zijn boeken op de lijst stonden van de 'te lezen' boeken. Toch zat er heel wat meer in zijn literatuur. Hij schrijft vooral over de oorlog, de verscheurende feiten die een leven en familie kunnen uiteen scheuren. Hij is zelf ook een kind van de oorlog dat hem zeker getekend heeft. "> Zijn stijl komt tegenwoordig wat bombastisch over, toch blijft hij actueel. De verhalen van Ruyslinck roepen niet op tot grote hervormingen of beeldenstormen, wel teken ze het zwoegend bestaan van de man in de straat tegen de overheersing van macht kapitaal en de alom vertegenwoordigde staat.
Werk van hem is vertaald in circa twaalf talen (vooral Duits en Engels). De stille zomer (1962) en Wierook en tranen (1958) zijn verfilmd en onder andere De ontaarde slapers (1957) en Het reservaat (1964) zijn voor toneel bewerkt. In de bib staat het boek: Wierook en tranen.
Hij schreef 'De Heksenkring' na een reis door Argentinie. In Buenos Aires bracht hij een tijd door bij Pater Gustavo, een pater die in de jaren 70 in de sloppenwijken van Buenos Aires werkte. Pater Gustaaf V.R. en Pater Ricciardelli zijn de hoofdpersonages achter dit verhaal. 
Het verhaal gaat Pater Gustaaf en zijn confrontatie van corruptie en terreur in Buenos Aires. De priester ziet het als zijn taak een bewoonbare wereld te creëren voor de bewoners, maar wordt tegengewerkt door kerk en staat. De officiële katholieke kerk speelt onder een hoedje met het corrupte en totalitaire bewind en verheft haar stem niet. Velen worden, onschuldig, de slachtoffers van de gevreesde brigade en ook padre Gustavo wacht uiteindelijk dit lot. Een bewogen en schrijnend relaas van het leven der verschoppelingen in een Zuidamerikaanse staat. Een aangrijpend getuigenis, waarin vrij van elke politieke godsdienstige overtuiging voor een beter leven wordt gepleit.